Liturgia słowa stanowi pokarm dla naszej duszy. Jej istotą jest aktualizacja słów Boga, w zgromadzonym w imię Trójcy Świętej, ludzie Bożym. Poszczególne elementy takie jak czytania biblijne, homilia, wyznanie wiary i modlitwa powszechna tworzą całość tej części Mszy Świętej.

Początki liturgii słowa to czasy starotestamentalne. Izrael był i jest narodem Księgi. Synagoga to miejsce, gdzie słowo Boże jest czytane, słuchane i interpretowane. Początki Słowa Bożego w liturgii wczesnochrześcijańskiej to głoszenie Apostołów i czytanie pamiętników apostolskich czyli Ewangelii. Przyjęło się w naszym Kościele stosowanie
3 czytań: 1 czytanie ze ST. 2 czytanie z NT i 3. czytanie czyli Ewangelia. Zamysłem ustalenia takiej kolejności jest odczytywanie ST w perspektywie NT, gdyż NT jest wypełnieniem ST.

Czytanie Pisma świętego było funkcją zaszczytną i świętą. Dziś każdy z ludu, po uprzednim przygotowaniu, może odczytać Słowo Boże z ambony. Szczególnym błogosławieństwem biskupa cieszą się klerycy przygotowujący się do kapłaństwa, ponieważ im to biskup w połowie 3 roku udziela posługi lektoratu. Zobowiązuje ona ich do troski o Słowo Boże głoszone w czasie nabożeństw. Odczytywanie Ewangelii zarezerwowane jest dla diakona, a gdy go nie ma – dla prezbitera i biskupa.

W dni powszednie stosowana jest tzw. lectio continua czyli lektura ciągła danej księgi biblijnej. Obrzędy posoborowe przewidują 3 czytania w liturgii niedziel
i uroczystości. Ułożono jest według roku A, B, C. W dni powszednie stosuje się 2 czytania w cyklu dwuletnim.

Miejscem wykonywania czytań jest ambona. Na początku lektor podaje nazwę księgi, z której pochodzi dana perykopa. Na zakończenie wypowiada się „Oto słowo Boże” – na co my odpowiadamy – „Bogu niech będą dzięki”. Przy Ewangelii nasza dialogowana odpowiedź odnosi się do Chrystusa: „Oto słowo Pańskie” – „Chwała Tobie Chryste”.

na podstawie: Liturgika t. IV Euchartystia x. B. Nadolski