Święty Kasper del Bufalo

Święty Kasper del Bufalo jest założycielem Zgromadzenia Misjonarzy Krwi Chrystusa. Misjonarze ci szerzą cześć do Najświętszej Krwi Chrystusa, pragnąc „usłyszeć Jej krzyk w biednych cierpiących, samotnych i głosić im, że są warci Krwi Chrystusa” przelanej na Krzyżu.

Święty Kasper przyszedł na świat 6 stycznia 1786 r. w Rzymie. Dzień później przyjął sakrament Chrztu Świętego. Półtora roku później został także bierzmowany we własnym domu z powodu zagrożenia życia. Dzięki modlitwie, którą jego bliscy kierowali do św. Franciszka Ksawerego jego oczy doznały uzdrowienia, gdy miał dwa lata. W wieku jedenastu lat rozpoczął studia w rzymskim Kolegium Romanum, a w 1808 r. przyjął święcenia kapłańskie w kościele Misjonarzy św. Wincentego a Paulo w Montecitorio.

Kasper aktywnie włączał się w szczególne posługi. Należały do nich częste wizytowanie chorych i biednych. Założył młodzieżową organizację religijną, której członkowie modlili się i wspólnie czynili dzieła charytatywne. Niedługo po święceniach utworzył wieczorne stowarzyszenie dla robotników i osób pracujących na roli, którzy przybyli ze wsi do Rzymu w celach handlowych. Katechizował także ubogie dzieci oraz sieroty. Dla bezdomnych zaś założył noclegownię.

Został uwięziony na cztery lata w północnych Włoszech, po tym jak w 1809 r., wraz z innymi duchownymi, odmówił złożenia przysięgi wierności Napoleonowi Bonaparte. Znane są jego odważne słowa wypowiedziane przed francuskim urzędnikiem, reprezentującym niesprawiedliwą władzę polityczną: Nie mogę zaprzeć się tego, w co wierzę i co głoszę. Nie muszę się zapierać, bo wasza władza nie sięga nieba. Co więcej, ja nawet wcale zapierać się nie chcę.

Po powrocie do Rzymu Kasper głosił misje ludowe, pragnąc odnowy porządku wobec chaosu, który zapanował w tamtych czasach. Widząc rozlaną krew na ulicach Wiecznego Miasta, zaczął rozprzestrzeniać kult Najświętszej Krwi Chrystusa, który właśnie Nią spłaca dług zaciągnięty przez ludzką nieprawość. Owocem rekolekcji prowadzonych poza murami Rzymu było powołanie nowej wspólnoty zakonnej – Zgromadzenia Misjonarzy Krwi Chrystusa. W 1834 r. pomógł także św. Marii de Mattias założyć Zgromadzenie Sióstr Adoratorek Krwi Chrystusa.

Aktywność duszpasterska świętego była bardzo wyczerpująca i wyniszczająca. Gdy jednak dowiedział się o wybuchu epidemii cholery w 1837 r., nie wahał się podjąć jeszcze cięższej i bardziej niebezpiecznej posługi wśród umierających na ulicach Rzymu. Po tym jak sam się zakaził, zmarł 27 grudnia 1837 r. w obecności św. Wincentego Pallottiego, który wysłuchał jego ostatniej spowiedzi. Lekarz, który bezskutecznie walczył o życie kapłana świadczył, że by nie ograniczać misji, zaniedbał staranie o zdrowie, które mogło go uratować. Stał się więc ofiarą miłości bliźniego.

Kasper nazwany został małym apostołem Rzymu. Papież Pius X wyniósł go do grona błogosławionych, natomiast w 1954 r. Pius XII zaliczył go w poczet świętych. Zgromadzenie, które zapoczątkował liturgicznie go wspomina 21 października. Dla nas wszystkich jest on przykładem gorliwości, przezwyciężania słabości ciała i ducha, odrzucania lęku i szukania we wszystkim woli Bożej, która przynosi pokój w sercu, a wypełniana rodzi wielki owoc uświęcenia i zbawienia.