Podczas naszej dalszej wędrówki poznamy św. Tomasza, który nosił grecki przydomek Didymos i najbardziej jest znany z tego, że wątpił w ukazanie się Zmartwychwstałego (J 20,24). Jego imię „Toma” wywodzi się z hebrajskiego rdzenia ta’am, który znaczy „parzysty, „bliźniak”. Dlatego też w Ewangeliach według św. Jana wiele razy charakteryzowany jest przydomek Didymos ( J 11,16; 20,24; 21,2).  Dlaczego jest tak określany? – Jednoznacznej odpowiedzi nie znamy. Może miał brata bliźniaka, a może po prostu potrafił dostosować się swoim zachowaniem do bardziej dominującej osoby. A może, ktoś z nas tutaj obecnych jest takim niedowiarkiem jak św. Tomasz – to może my jesteśmy jego bliźnim.

Święty Tomasz jest zawsze wymieniany w czterech wykazach Dwunastu. W Ewangeliach św. Tomasz wymieniany jest 7 razy i zadedykowano mu 13 wierszy. Należał do ścisłego kręgu Dwunastu. Był zdecydowany pójść za Jezusem nawet na śmierć (J 11,16). Oczywiście, jest obecny w Wieczerniku na Ostatniej Wieczerzy (J 14,5). Widzimy go potem ósmego dnia po Zmartwychwstaniu, kiedy z niedowierzaniem wkłada rękę w bok Pański ( J 20,19-29).

Tradycja kościelna poświeciła osobie św. Tomasza Apostoła nadspodziewanie wiele miejsca. I tak swoje prace jego osobie poświecili: Euzebiusz z Cezarei, Rufin czy św. Hieronim. Ich zdaniem św. Tomasz miał głosić Dobrą Nowinę w Iranie, a potem aż w Indiach, gdzie umęczono go w Calminie w roku 67.

Jeśli chodzi o miejsce spoczynku św. Tomasza, wskazywano na Mylapore. Potem w III stuleciu relikwie św. Tomasza przeniesiono do Edessy, następnie na wyspę Chios na Morzy Egejskim, by w roku 1258 dotarły one do Ortony w Italii, gdzie spoczywają do dziś.

Starożytni wierni interesowali się osobą św. Tomasza Apostoła do tego stopnia, że powstało sporo apokryfów odnoszących się właśnie do niego: „Historia Abgara”, „Apokalipsa Tomasza”, „Dzieje Tomasza”, „ Ewangelia Tomasza”. Pierwsze pismo jest znane wyłącznie z przekazu wspomnianego już Euzebiusza. Drugie, zwane również „ Listem Pana naszego Jezus Chrystusa do Tomasza” lub „ Słowami Zbawiciela do Tomasza”, opisuje koniec świata. Jeśli zaś chodzi o ostatnie, to jego zawartość prezentuje tzw. logia, czyli Jezusowe wypowiedzi. To 114 zdań, do których św. Papiasz miał napisać komentarz. Istnieje także jeszcze jedna „dobra nowina” przypisywana św. Tomaszowi. Znajdziemy w niej dosyć fantastyczny zapis z życia Pana Jezusa , kiedy Ten był dzieckiem. To właśnie z tego tekstu pochodzą legendy, m.in. o ptaszkach, które Dziecię Jezus miał wyrabiać z gliny, a następnie ożywiać je podczas zabawa z innymi dziećmi.

Święty Tomasz to patron: Indii, Portugali, Urbino, Parmy, Rygi, Zamościa, a także: architektów, budowniczych, cieśli, geodetów, kamieniarzy, murarzy, stolarz, małżeństw i teologów. Jego atrybuty to: kątownica, kielich, księga, miecz, serce, włócznia którą go przeszyto. Święto św. Tomasza Apostoła przypada na 3 lipca.   

Na podstawie: „Wszystko o Apostołach Jezusa Chrystusa”, ks. J. Molka