Kolejny apostoł – św. Jakub zwany Starszym ( nie chodzi o wiek, ale o czas stania się uczniem Pańskim), to brat św. Jana Apostoła. Święty Jakub Starszy nosi taki przydomek, ponieważ nowotestamentowe spisy Dwunastu wymieniają dwie postaci o tym imieniu: Jakuba, syna Zabedeusza, i Jakuba, syna Alfeusza (por. Mk 3,17-18; Mt 10, 2-3). Ten pierwszy to właśnie św. Jakub Starszy (Większy), a ten drugi to św. Jakub Młodszy.
Święty Jakub Starszy, jak wspomniałem powyżej, był bratem św. Jana Apostoła. Jego imię pochodzi od hebrajskiego słowa „aqeb”, którego odpowiednikiem jest czasownik „chronić”. Stąd też jego imię znaczy „Niech Bóg chroni”. Imię Jakub to tłumaczenie greckiego wyrazu Iakobos. W wykazach Dwunastu zajmuje drugie – miejsce zaraz po św. Piotrze – w Ewangelii według św. Marka (3,17) lub też trzecie miejsce po św. Piotrze i św. Andrzeju – w Ewangeliach według św. Mateusza (10,2) i św. Łukasza (6,14), natomiast w Dziejach Apostolskich występuje zaraz po św. Piotrze i św. Janie (1,13).
Święty Jakub wraz z bratem św. Janem byli synami Zabedeusza. Trudnili się rybołówstwem. Mieszkali nad Jeziorem Tyberiadzkim. Być może – podobnie jak św. Piotr, św. Andrzej i św. Filip (J 1,44) – pochodzili z Betsaidy. Święty Łukasz Ewangelista precyzuje, że byli wspólnikami św. Piotra (Łk 5,10). Ich Matką była Salome, która należała do najwierniejszych uczennic Pańskich ( Mk 15,40; Mt 27,56). Święty Jakub Starszy został wybrany przez Pana do grona Dwunastu pewnie już nad Jordanem (J 1, 37), gdzie jest mowa o powołaniu dwóch uczniów św. Jana Chrzciciela, jednym z nich był św. Andrzej, drugim mógł być niewymieniony z imienia św. Jan Ewangelista, brat św. Jakuba. Niemniej jednak po raz drugi Chrystus wezwał go w czasie połowu ryb, o czym pisze św. Łukasz Ewangelista ( 5, 1-11), dodając nowy szczegół, a mianowicie, że zdarzyło się to zaraz po pierwszym cudownym połowie ryb.
Bez cienia wątpliwości św. Jakub Starszy (Większy) zaliczał się do uprzywilejowanych uczniów Pańskich. Dlatego też był świadkiem wskrzeszenia córki Jaira ( Mk 5,37; Łk 8,51), przemienienia na Górze Tabor (Mt 17,1; Mk 9,2; Łk 9,28) oraz modlitwy w Ogrójcu ( Mt 26,37). Być może obaj bracia – św. Jakub i św. Jan – mieli impulsywny temperament , ponieważ Jezus nazwał ich „synami gromu: (Mk 3,17), gdyż chcieli, by piorun spadł na pewne miasto w Samarii, które nie przyjęło Syna Bożego i Jego uczniów (Łk 9,54). Święty Jakub Starszy wypytywał też Pana na osobności o datę końca świata ( Mk 13, 3-4). Był także świadkiem drugiego cudownego połowu ryb, kiedy Chrystus ustanowił św. Piotra głową i pasterzem Kościoła ( J 21,2).
Warto odnotować, że Ewangelie wspominają o św. Jakubie Starszym aż 18 razy w 31 wierszach, co czyni go uprzywilejowanym w porównaniu do innych Apostołów. Zgodnie z przekazem nowotestamentowym (por. Dz 12,1-2) jako pierwszy spośród Pańskich wybrańców poniósł śmierć męczeńska przez ścięcie mieczem z rozkazu Heroda Agryppy I w Judei około 44 roku. W liturgii święto św. Jakuba Starszego wypada 25 lipca.
Na podstawie: „Wszystko o Apostołach Jezusa Chrystusa”, ks. J. Molka
