Dokumenty Kościoła zawierają wyraźne i jednoznaczne przepisy dotyczące urządzenia kościoła, w tym także odnoszące się do miejsca, z którego czyta się i głosi słowo Boże. Kościół wymaga, aby oddzielić je od ołtarza jako stołu ofiary i wyeksponować jako stół słowa Bożego. W ten sposób wierni łatwiej będą dostrzegać dwie części Mszy św.: liturgię słowa, której centrum jest ambona jako stół słowa Bożego, i liturgię ofiary, na którą wskazuje ołtarz. Dlatego w każdym kościele powinny być dwa stoły: ambona jako stół słowa Bożego i stół ofiary, czyli ołtarz.

„Godność słowa Bożego wymaga, by w kościele było ono głoszone z miejsca, na którym w czasie liturgii słowa spontanicznie skupia się uwaga wiernych. Z zasady powinna to być stała ambona, a nie zwykły, przenośny pulpit. Ambona odpowiednio wkomponowana we wnętrze kościoła powinna być tak umieszczona, by czytający
i mówiący byli dobrze widziani i słyszani przez wiernych. Z ambony czyta się lekcje, psalm responsoryjny oraz orędzie wielkanocne; można też stąd wygłaszać homilię
i odmawiać modlitwę powszechną, czyli modlitwę wiernych.”

Wprowadzenie do Lekcjonarza zwraca ponadto uwagę na to, że już same księgi służące do głoszenia słowa Bożego podczas liturgii mają „budzić u uczestników pamięć
o obecności Boga przemawiającego do swojego ludu. Należy wiec zadbać i o to, aby księgi będące w czynności liturgicznej znakami i symbolami nadziemskiej rzeczywistości, były naprawdę godne, ozdobne i piękne” (nr 35). Odnosi się to zwłaszcza do Księgi Ewangelii, która winna być sporządzona z wielką starannością, przyozdobiona i otaczana oznakami czci, w odróżnieniu od innych ksiąg czytań (por. nr 36). Dlatego Kościół zaleca, aby
„w katedrach i przynajmniej w większych i liczniejszych parafiach i kościołach był pięknie przyozdobiony Ewangeliarz oddzielny od księgi innych czytań” (nr 36).
W wypadku zaś, kiedy kapłan celebruje w małej grupie wiernych, bez miejsca przewodniczenia (w czasie pielgrzymki lub w domu chorego), trzeba przygotować przynamniej dla niego krzesło i stołek dla lektora.

Zawsze powinna być zachowana zasada, że miejsce głoszenia słowa Bożego oddzielone jest od ołtarza, ponieważ ukazują „dwa aspekty tej samej tajemnicy: ołtarz ofiary i stół Pana” (por. KKK 1383). Ilekroć jednak wymaga tego konieczność, a fizycznie niemożliwe jest oddzielenie miejsca liturgii słowa od ołtarza, można słowo Boże głosić od niego, kładąc Lekcjonarz na „pulpicie” stojącym na ołtarzu. „Pulpit ten należy umieścić
w miejscu widocznym, np. na środku ołtarza”.

Normy zawarte w liturgicznych księgach mszalnych oraz ich dokładne wyjaśnienie przez Kongregację Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, dotyczące miejsca proklamacji słowa Bożego w czasie Mszy św. z udziałem wiernych, tj. wykonywania czytań biblijnych i Psalmu responsoryjnego oraz głoszenia homilii, powinny być respektowane przez wszystkich celebrujących Najświętszą Eucharystię.

na podstawie: Seria katechez pt. Msza święta krok po kroku x. K. Gabański