Przyjęcie Ciała i Krwi Chrystusa jest szczytem sprawowania Eucharystii. Wierni w ten sposób łączą się osobiście z Chrystusem i Kościołem, otrzymując pełnię sakramentu. Dziękczynienie po Komunii służy przedłużeniu zjednoczenia z Bogiem, z Kościołem i bliźnimi w życiu codziennym.

Postcommunio to modlitwa celebransa, słowami której prosi on Boga, aby odprawione misterium przyniosło owoce w życiu ludu wiernego. Aklamacja Amen na zakończenie tej modlitwy to wyraz uznania przez lud, iż jest to również jego modlitwa.

Warto zauważyć pewną regularność, iż 3 procesjom mającym miejsce w czasie Mszy świętej towarzyszy śpiew i konkluzyjna modlitwa (procesja wejścia – kolekta, procesja z darami – modlitwa nad darami, procesja komunijna – modlitwa po komunii).

Zgromadzenie liturgiczne posiadało swój początek i zakończenie, zawiązywało się i rozwiązywało, wierni byli witani, pozdrawiani i żegnani. Pożegnanie odbywa się przez błogosławieństwo Boże udzielane przez kapłana. Obrzęd zakończenia obejmuje słowo końcowe i podanie ogłoszeń. Następnie pozdrowienie wiernych słowami „Pan z wami”, a po nim prosta formuła błogosławieństwa w imię Trójcy Świętej bądź uroczysta, którą poprzedza modlitwa nad ludem.

Po znaku krzyża następuje obrzęd rozesłania „idźcie w pokoju Chrystusa”. Ma on charakter misyjny, ruch ku światu jako przenoszeniu skutków odkupienia na całą stworzoną rzeczywistość.

Szczególnie słowa posłanie wybrzmiewają dzisiaj, gdy słyszymy w Ewangelii jak Jezus posyła uczniów w świat.

na podstawie: Liturgika t. IV Eucharystia x. B. Nadolski