Epiklezę stanowią specjalne wezwania upraszające moc Bożą, aby dary złożone przez ludzi zostały konsekrowane, to znaczy, żeby stały się Ciałem i Krwią Chrystusa. Epiklezą zatem nazywamy przywołanie Ducha Świętego na osobę lub rzeczy, aby były uświęcone. Ten rodzaj modlitwy realizuje się zwykle przez uroczyste wzywanie Imienia Bożego. W tym miejscu liturgii mamy epiklezę konsekracyjną, która ma ukazać Ducha Świętego jako Uświęciciela darów i Twórcę jedności między Bogiem i Jego ludem oraz między ludźmi. Tej epiklezie towarzyszy gest wyciągniętych rąk nad darami ofiarnymi.

Zgodnie z poleceniem Pana to czyńcie na moją pamiątkę liturgia eucharystyczna ukształtowała się tak, by odpowiadać słowom
i czynnościom Chrystusa podczas Ostatniej Wieczerzy. Gdy Chrystus wydał to polecenie, nie istniało narratio czyli opowiadanie
o ustanowieniu. Przy słowach konsekracji nie chodzi tylko o proste odczytanie wypowiedzianych przez Chrystusa słów, o informację, opowiadanie czy historyczne objaśnienie. Chrystus nie polecił opowiadać czy zdawać relację, ale czynić. Zatem słowa te są uobecnieniem zbawczego czyny Chrystusa. W słowach konsekracji wina może pojawić się pytanie, dlaczego użyto słów za was i za wielu, a nie po prostu za wszystkich. Chrystus nikogo nie wyklucza ze swojego samoofiarowania się. Jaka była intencja słów Chrystusa? Należy ją odczytywać w kontekście intencji Zbawiciela, czyli pojednania całego świata przez śmierć za wszystkich.

W kościołach wschodnich walor konsekracyjny przypisuje się już samej epiklezie, czyli wezwaniu upraszającym Ducha Świętego
o uświęcenie darów na ołtarzu. W tradycji Zachodu konsekrację wiązano ze słowami Chrystusa. W wypowiadaniu słów konsekracji przez koncelebransów towarzyszy gest wyciągniętej ręki. Do niedawno kapłani wykonywali ten gest w formie wskazującej, teraz przyjęło się powszechnie, iż jest to gest epikletyczny czyli uświęcający.

na podstawie: Liturgika t. IV Eucharystia x. B. Nadolski