Pozdrowienie ołtarza dokonuje się przez głęboki pokłon, pocałunek i okadzenie. Zwyczaj całowania chrześcijańskiego ołtarza został rozpowszechniony pod koniec IV w. Ucałowanie jest oznaką czci i szacunku. Jak już wiemy, ołtarz zajmuje wyjątkowe miejsce w liturgii, jest znakiem samego Chrystusa, miejscem gdzie dokonują się zbawcze tajemnice oraz centrum zgromadzenia wiernych.

Okadzenie ołtarza przewidziane jest na początku Mszy św. oraz w czasie obrzędu przygotowania darów. Okadzanie jest uczczeniem Chrystusa w symbolu ołtarza. Kadzidło jest jednym z elementów tworzenia radości, tworzenia święta, przeniesienia wyznawców Chrystusa w świat innej niż codzienność rzeczywistości, niemniej jednak prawdziwej niż owa codzienna.

Po dojściu procesji, pozdrowieniu ołtarza i zakończeniu śpiewu na wejście, kapłan
i zgromadzeni czynią znak krzyża. Następnie przez pozdrowienie kapłan oznajmia wspólnocie obecność Pana. Znak krzyża przypomina nam, że źródłem zbawienia jest krzyż Chrystusa, że w otwartym boku Chrystusa mają źródło sakramenty Kościoła. Początek Mszy nawiązuje do sakramentu chrztu, gdzie wierzący zanurzył się w tajemnicy paschalnej, dziejącej się w ofierze Mszy. Jest to również najpiękniejsza i najprostsza modlitwa, stanowi krótkie wyznanie wiary w Trójcę Świętą. Obserwując wiernych wchodzących do świątyni trzeba w tym miejscu również zwrócić uwagę, w jaki sposób czynimy ten znak krzyża. Czy przypadkiem nie jest on robiony z przyzwyczajenia, niechlujnie, byle jak, bez większej świadomości?

Pozdrowienie należy do fundamentalnych zasad ludzkich spotkań. Zwraca się ono ku konkretnej osobie i wyraża szacunek i uznanie. Pozdrowieniu liturgicznemu towarzyszy gest rozłożonych rąk kapłana który ma charakter wspólnototwórczy. Podane formuły pozdrowienia pochodzą z Pisma św. Pozdrowienie zatem oznajmia wspólnocie obecność Pana. Nie jest to tylko dostosowane do liturgii codzienne pozdrowienie „dzień dobry”. Kapłan uznaje w zgromadzonych Lud Boży i aktywną obecność samego Boga między nimi. My na te słowa odpowiadamy wyrażeniem zwrotnym „i z duchem Twoim”. Dialogowa forma pozdrowienia wskazuje na całą strukturę Mszy św. czyli: przemawiający Bóg w swoim słowie, obietnica zbawienia i odpowiedź człowieka wyrażająca się
w dziękczynieniu i przyjęciu tego słowa.

Wymowę pozdrowienia pogłębia krótkie wprowadzenie w liturgię, w treść Mszy danego dnia. Jego zadaniem jest wprowadzenie w liturgię, pomoc w rozumieniu liturgii dnia, ukazanie jej zasadniczego kolorytu i tonacji.

Zatem niech znak krzyża, który czynimy oraz nasza odpowiedź na pozdrowienie będzie przepełnione świadomości, w czyje imię się tu gromadzimy i kto jest obecny wśród nas.

na podstawie: Liturgika t. IV Euchartystia x. B. Nadolski