Pierwszym członem liturgii słowa są czytania: w niedzielę 1. z ST, 2. z NT i 3. czyli Ewangelia. Drugi człon liturgii słowa stanowią śpiewy. We współczesnej liturgii są to: psalm responsoryjny, Alleluja, werset przed Ewangelią oraz sekwencja. Poprzez te śpiewy realizuje się dialog między przemawiającym Bogiem i słuchającym ludem Bożym. Teksty psalmów używane w liturgii mają swoje źródło w starotestamentalnej Księdze Psalmów.

W historii liturgii psalmy stanowiły liryczną odpowiedź na usłyszane w czytaniach słowo Boże wzywające wiernych do odpowiedzi. Psalm responsoryjny stanowi integralną część liturgii. Winien być zazwyczaj śpiewany i jedną z możliwych form jest tak, jak my czynimy to w czasie każdej Mszy świętej. Kantor podaje refren, który my powtarzamy wspólnie. Następnie kantor odśpiewuje strofy psalmu. Przez śpiew, szczególnie psalmu responsoryjnego, komunikujemy się nawzajem i odpowiadamy Bogu, wyrażamy swoje zrozumienie, że wszystko, co Pan Bóg z nami czyni, jest historią zbawienia.

Przed Ewangelią zostaje zaintonowana aklamacja „Alleluja”, którą wspólnie powtarzamy i kantor odśpiewuje werset przed Ewangelią. Dobrane są one do bieżącego tekstu Ewangelii na każdy dzień. Warto przy okazji wyjaśnić znaczenie słowa 'aklamacja'. Etymologicznie oznacza ono: okrzyk (łac. acclamatio). Słowo to weszło do liturgii jako krótka formuła wyrażająca uwielbienie Boga, albo jako rodzaj uroczystego potwierdzenia czynności liturgicznej lub modlitwy celebransa. Jedną z najczęściej używanych w liturgii, oprócz "Alleluja", jest aklamacja "Amen". Śpiew przed Ewangelią, w formie aklamacji "Alleluja", jest obecny w liturgii w ciągu całego roku z wyjątkiem Wielkiego Postu, który ma charakter pokutny (wtedy ta aklamacja przyjmuje formę: Chwała Tobie Słowo Boże / Chwała Tobie, Królu wieków). Aklamacja "Alleluja" ma bardzo uroczysty charakter, gdyż wprowadza w czytanie Ewangelii, jako Dobrej Nowiny. Ze względu na wagę tego momentu trzeba, byśmy głębiej zrozumieli, co ona wyraża: jakie treści się w niej kryją oraz jaką pełni funkcję w zgromadzeniu.

Z bogatej historii wykonywania aklamacji „Alleluja” powstała nowa forma śpiewu o nazwie sekwencja, która z łac. oznacza „ciąg dalszy”. Obecnie w mszale pozostały 4 sekwencje. 2 z nich wykonywane są obowiązkowo – w Niedzielę Wielkanocną Victimae paschali laudes oraz w Niedzielę Zesłania Ducha Świętego Veni Sanctae Spiritus. Mają one raczej formę pieśni niż hymnu, stąd w czasie ich śpiewu powinniśmy przyjąć pozycję siedzącą.

Święty Augustyn powiedział kiedyś, że „kto się, dwa razy się modli”. Zatem włączymy się śpiewy międzylekcyjne. Niech to będzie nasza odpowiedź na usłyszane Boże słowo.

na podstawie: Liturgika t. IV Euchartystia x. B. Nadolski