Kolejnym naszym bohaterem będzie św. Jan, który był najmłodszym Apostołem i Ewangelistą, jako jedyny spośród Dwunastu nie poniósł śmierci męczeńskiej. Święty Jan, jak się tradycyjnie uważa, poza Ewangelią jest również autorem 3 listów oraz Apokalipsy.
Święty Jan nosił hebrajskie imię, które oznacza „Pan dał łaskę”, a w Ewangeliach wspomniany jest w 31 miejscach. Był bratem św. Jakuba Starszego. Święty Jan i św. Jakub nosili przydomek Synowie Gromu. Jak jego starszy brat również został powołany nad brzegiem Jeziora Tyberiadzkiego (Mt 4,21; Mk 1,19).
Święty Jan należał do tej grupy Chrystusowych naśladowców, którą Pan się otaczał w szczególnych sytuacjach. I tak widzimy go razem ze św. Piotrem i św. Jakubem, gdy Jezus w Kafarnaum wchodzi do domu tego pierwszego, by uzdrowić jego teściową ( Mk 1, 29 – 31). Potem odnajdujemy św. Jana z dwoma innymi uczniami, gdy razem z Synem Bożym udają się do domu przełożonego synagogi – Jaira ( Mk 5, 37 – 42). Jest obecny na górze Tabor (Mk 9,2), na Górze Oliwnej, gdy Pan wygłasza proroctwo o końcu miasta i świata ( Mk 13,3). Jest także razem z Synem Bożym w ogrodzie Getsemani w czasie Jego modlitwy przed męką ( Mk 14,33). On też na polecenie Pana, wraz ze św. Piotrem przygotowują Wieczernik na spożycie Ostatniej Wieczerzy ( Łk 22,8).
Z pewnością taka uprzywilejowana pozycja św. Jana wśród Dwunastu przykuła uwagę jego matki Salome, która prosi Jezusa, aby dwaj jej synowie, czyli św. Jan i św. Jakub Starszy, mogli zasiąść w niebieskim Królestwie – jeden po jego prawicy, a drugi po Jego lewicy ( Mt 20, 20-21). Natomiast po Zmartwychwstaniu synowie Zabedeusza łowią z Szymonem Piotrem ryby. To był cudowny połów, a uczeń, którego Jezus miłował, rozpoznał Chrystusa jako pierwszy i wskazał Go św. Piotrowi ( J 21, 1-13). Był nim właśnie św. Jan.
Święty Jan to „umiłowany uczeń”, który w Czwartej Ewangelii opiera głowę na piersi Pana Jezusa w czasie Ostatniej Wieczerzy. On też jest pod krzyżem razem z Maryją. Święty Jan daje również świadectwo o pustym grobie, a także o obecności Zmartwychwstałego Jezusa Chrystusa.
W ikonografii św. Jan prezentowany jest jako stary Apostoł, czasami jako młodzieniec w tunice i płaszczu, niekiedy jako rybak. Sztuka przedstawia go podczas Wniebowzięcia Matki Bożej, na wyspie Patmos czy też podczas jego apokaliptycznych wizji. W ikonografii bizantyjskiej często jest przedstawiany właśnie w podeszłym wieku, jak kontempluje, modli się, zachęca do milczenia.
Jego atrybuty to: gołębica, kielich z Hostią, kielich zatrutego wina z wężem, który symbolizuje zatrucie jadem (trucizną) owego wina – stąd też w niektórych kościołach wiernym podawane jest poświęcone wino do picia, by nie zaszkodziła im jakakolwiek trucizna. Inne wyróżniające św. Jana rzeczywistości to: kocioł z oliwą, księga, orzeł w locie, na księdze lub u jego stóp, siedem apokaliptycznych plag czy zwój. W liturgii święto św. Jana Apostoła i Ewangelisty wypada 27 grudnia.
Na podstawie: „Wszystko o Apostołach Jezusa Chrystusa”, ks. J. Molka
